ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΙΑΣ ΣΤΟ ΚΑΤΗΧΩΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑ
Στις 21/11/2014 οι τάξεις Δ1, Δ2, Ε και ΣΤ του σχολείου μας επισκέφτηκαν το Μουσείο Ελιάς και την οικία Χατζηγιάννη στο Κατηχώρι, καθώς και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας στη Μακρινίτσα.
Όταν βρεθήκαμε στο Κατηχώρι το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να επισκεφτούμε το παραδοσιακό ελαιοτριβείο και το Εκθετήριο Αγροτικής Οικονομίας και Παράδοσης, δίπλα από αυτό, στη λιθόκτιστη οικία Χατζηγιάννη. Το παραδοσιακό ελαιοτριβείο λειτουργεί ως μουσείο Ελιάς και εκθέτει τα μηχανήματα τα οποία χρησιμοποιούνταν το 19ο αιώνα για την πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία της παραγωγής του λαδιού. Μετά το πέρας της ξενάγησης μπορέσαμε να βάλουμε τις μπερδεμένες ταμπέλες στη σωστή θέση και να πάρουμε «ΑΡΙΣΤΑ»
Το εκθετήριο, από την άλλη πλευρά, αποτελεί έναν μουσειακό χώρο όπου εκτίθενται αντικείμενα, κειμήλια και φωτογραφίες μέσα από τα οποία μάθαμε πολλά σχετικά με την τοπική αγροτική οικονομία και ιστορία αλλά και με την παραγωγή των δύο ντόπιων ξακουστών προϊόντων, του κρασιού και του γελαστού ή «λαμπερού» τσίπουρου, που οι κάτοικοι εκεί ξέρουν καλά τα μυστικά τους, αφού ασχολούνται ακόμα!!! Η οικία λειτουργούσε ως χάνι και για τους ανθρώπους και για τα ζώα που μετέφεραν τις ελιές για το πάτημα. Έτσι η οικογένεια έμενε «μόνη» όλον τον υπόλοιπο χρόνο πλην της δύσκολης περιόδου του λιοπατήματος.
Στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου που στεγάζεται στο Αρχοντικό Τοπάλη, (το δώρισε η οικογένεια στην κοινότητα Μακρινίτσας) και το οποίο κτίστηκε το 1844 σύμφωνα με την χρονολογία που είναι χαραγμένη στο υπέρθυρο της εισόδου, φτάσαμε αμέσως μετά.
Πρόκειται για ένα τριώροφο Αρχοντικό, αντιπροσωπευτικό δείγμα της κλασσικής Πηλιορείτικης Αρχιτεκτονικής. Είναι λιθόκτιστο στο μεγαλύτερο μέρος του εκτός από το νότιο τμήμα του τελευταίου ορόφου, που είναι κατασκευασμένο από τσατμά (λασπόκτιστο).
Είναι σαν φρούριο με πολλές πολεμότρυπες και τον αμυντικό πυργίσκο πάνω στη στέγη του, τη θωρακισμένη είσοδό του με τη βαριά προστατευτική αμπάρα της, τις μυστικές κρύπτες του και τα ελάχιστα μικρά και σιδερόφρακτα παράθυρα του ισογείου που πληθαίνουν σταδιακά στους παραπάνω ορόφους. Ένα από αυτά είχε σιδεριά με κοιλιά, επειδή ο ιδιοκτήτης έγερνε και έβλεπε ποιος ήταν στην πόρτα?κι αν ήταν εχθρός?
Από εκεί φύγαμε, ξεκαθαρίζοντας πως εκείνα τα «στεφάνια» δεν ήταν ονειροπαγίδες, αλλά «κύκλια», που τα φορούσαν οι Μακρινιτσιώτες για να μην βυθίζονται στο χιόνι?